384. Պատմությունը գրավոր պատմի՛ր՝
ա) վաճառականի անունից,
բ) նկարչի անունից:
Մի վաճառական նկարչին պատվիրեց, որ իր խանութի համար ցուցանակ նկարի՝ վրան առյուծի պատկեր:
– Ազա՞տ առյուծ ես ուզում, թե՞ կապված, – հարցրեց նկարիչը:
Ազատ, – պատասխանեց ժլատ վաճառականը: Նա վախեցավ, որ նկարիչը նկարված պարանի համար էլ փող կուզի:
Նկարիչը պատվերը կատարեց, և ցուցանակը կախեցին: Գիշերը աևձրև եկավ: Առավոտյան վաճառականը տեսավ, որ ցուցանակի վրայի առյուծն անհետացել է: Նա զայրացած վազեց նկարչի մոտ:
– Ես մեղավոր չեմ, որ ազատ առյուծը հեռացել է: Ի՞նչ է, անձրևի տա՞կ էր մնալու, – արդարացավ նկարիչը: Իրականում նա ջրաներկով էր նկարել առյուծ:
Ես նկարչին պատվիրեի, որ իմ խանութի համար ցուցանակ նկարի՝ վրան առյուծի պատկեր:
– Ազա՞տ առյուծ ես ուզում, թե՞ կապված, – հարցրեց նկարիչը:
Ազատ, – պատասխանեցի ես: Ես վախեցա, որ նկարիչը նկարված պարանի համար էլ փող կուզի:
Նկարիչը պատվերը կատարեց, և ցուցանակը կախեցինք: Գիշերը աևձրև եկավ: Առավոտյան ես տեսա, որ ցուցանակի վրայի առյուծն անհետացել է: Ես զայրացած վազեցի նկարչի մոտ:
– Ես մեղավոր չեմ, որ ազատ առյուծը հեռացել է: Ի՞նչ է, անձրևի տա՞կ էր մնալու, – արդարացավ նկարիչը: Իրականում նա ջրաներկով էր նկարել առյուծ:
Մի վաճառական ինձ պատվիրեց, որ իր խանութի համար ցուցանակ նկարեմ՝ վրան առյուծի պատկեր:
– Ազա՞տ առյուծ ես ուզում, թե՞ կապված, – հարցրեցի ես:
Ազատ, – պատասխանեց ժլատ վաճառականը: Նա վախեցավ, որ ես նկարված պարանի համար էլ փող կուզեմ:
Ես պատվերը կատարեցի, և ցուցանակը կախեցինք: Գիշերը աևձրև եկավ: Առավոտյան վաճառականը տեսավ, որ ցուցանակի վրայի առյուծն անհետացել է: Նա զայրացած վազեց իմ մոտ:
– Ես մեղավոր չեմ, որ ազատ առյուծը հեռացել է: Ի՞նչ է, անձրևի տա՞կ էր մնալու, – արդարացա ես: Իրականում ես ջրաներկով էի նկարել առյուծ:
385. Պատմությունը գրավոր պատմի՛ր՝
ա) տանտիրոջ անունից,
բ) հյուրի անունից:
Մի մարդ իր հյուրին զբաղեցնելու համար պատմում է իր խելացիությունն ու ճարպկությունը ապացուցող դեպքեր: Հյուրը լսում է, լսում ու ասում.
– Խելքով դու ինձ հետ չես չափվի. ես քեզ գետը կտանեմ ու ծարավ հետ կբերեմ:
– Ա՜յ քեզ սուտ, – բորբոքվում է տանտերը, – դե՛, արի գնանք գետափ, տեսնեմ ո՞նց էս ինձ ծարավ հետ բերելու:
Գրազ են գալիս ու երկուսով իջնում են գետափ: Տանտերն ուզում է բռով ջուր վերցնել գետից:
– Վա՜յ, – տրտնջում է հյուրը, – չեղա՜վ, է՜: Մենք մոռացանք մեկին բերել, որ վկա լինի: Գնանք գյուղից մի մարդու կանչենք:
– Գնանք, – ինքնավստահ ասում է տանտերը:
Հասնում են գյուղ: Տանտերը հարցնում է, թե ո՞ւմ տանեն իրենց հետ:
– Էլ ու՞ր գնանք, -ծիծաղում է հյուրը, – ես գրազը տարա: Ա՜յ խելոք, ես քեզ գետի ափից ծարավ բերել եմ արդեն:
Ես իմ հյուրին զբաղեցնելու համար պատմում էի իմ խելացիությունն ու ճարպկությունը ապացուցող դեպքեր: Հյուրը լսում է, լսում ու ասում.
– Խելքով դու ինձ հետ չես չափվի. ես քեզ գետը կտանեմ ու ծարավ հետ կբերեմ:
– Ա՜յ քեզ սուտ, – բորբոքվում եմ ես, – դե՛, արի գնանք գետափ, տեսնեմ ո՞նց ես ինձ ծարավ հետ բերելու:
Գրազ ենք գալիս ու երկուսով իջնում ենք գետափ: Ես ուզում եմ բռով ջուր վերցնեմ գետից:
– Վա՜յ, – տրտնջում է հյուրը, – չեղա՜վ, է՜: Մենք մոռացանք մեկին բերել, որ վկա լինի: Գնանք գյուղից մի մարդու կանչենք:
– Գնանք, – ինքնավստահ ասում եմ ես:
Հասնում ենք գյուղ: Ես հարցնում եմ, թե ո՞ւմ տանենք մեզ հետ:
– Էլ ու՞ր գնանք, -ծիծաղում է հյուրը, – ես գրազը տարա: Ա՜յ խելոք, ես քեզ գետի ափից ծարավ բերել եմ արդեն:
Մի անգամ ես հյուր էի գնացել։ Տանտերը ինձ զբաղեցնելու համար պատմում էր իր խելացիությունն ու ճարպկությունը ապացուցող դեպքեր: Ես լսում եմ, լսում ու ասում.
– Խելքով դու ինձ հետ չես չափվի. ես քեզ գետը կտանեմ ու ծարավ հետ կբերեմ:
– Ա՜յ քեզ սուտ, – բորբոքվում է տանտերը, – դե՛, արի գնանք գետափ, տեսնեմ ո՞նց ես ինձ ծարավ հետ բերելու:
Գրազ ենք գալիս ու երկուսով իջնում ենք գետափ: Տանտերն ուզում է բռով ջուր վերցնել գետից:
– Վա՜յ, – տրտնջում եմ ես, – չեղա՜վ, է՜: Մենք մոռացանք մեկին բերել, որ վկա լինի: Գնանք գյուղից մի մարդու կանչենք:
– Գնանք, – ինքնավստահ ասում է տանտերը:
Հասնում ենք գյուղ: Տանտերը հարցնում է, թե ո՞ւմ տանեն իրենց հետ:
– Էլ ու՞ր գնանք, -ծիծաղում եմ ես, – ես գրազը տարա: Ա՜յ խելոք, ես քեզ գետի ափից ծարավ բերել եմ արդեն:
390. Տրված նախադասություններն ավելացրո՛ւ տեքստի մեջ: Ստացված տեքստն ինչո՞վ է տարբերվում տրվածից:
Մի մարդ որդու հետ հյուր է գնում: Տանտիրուհին սեղանին ընկույզ է դնում: Երեխան մեկ ընկույզին է նայում, մեկ հորը ու չի մոտենում: Նրան թվում է, թե փոքրիկն ամաչում է: Մեծերը ծիծաղում են՝ ա՜յ քեզ խորամանկ բկլիկ:
– Արի՛, ընկույզ վերցրո՛ւ, – ասում է տանտերը փոքրիկ հյուրին:
– Ավելի լավ է, թող հայրիկս վերցնի, – պատասխանում է երեխան:
– Մի՞թե դու ընկույզ չես սիրում, – հարցնում է տանտերը:
– Սիրում եմ: Բայց հայրիկիս բուռն ավելի մեծ է:
Մի մարդ որդու հետ հյուր է գնում:
Տանտիրուհին սեղանին ընկույզ է դնում:
– Արի՛, ընկույզ վերցրո՛ւ, – ասում է տանտերը փոքրիկ հյուրին:
Երեխան մեկ ընկույզին է նայում, մեկ հորը ու չի մոտենում:
Նրան թվում է, թե փոքրիկն ամաչում է:
– Ավելի լավ է, թող հայրիկս վերցնի, – պատասխանում է երեխան:
– Մի՞թե դու ընկույզ չես սիրում, – հարցնում է տանտերը:
– Սիրում եմ: Բայց հայրիկիս բուռն ավելի մեծ է:
Մեծերը ծիծաղում են՝ ա՜յ քեզ խորամանկ բկլիկ:
391. Տրված նախադասություններն ավելացրո՛ւ տեքստին: Ստացված տեքստն ինչո՞վ է տարբերվում տրվածից:
Արտերը խանձվել, անձրև էին ուզում: Իսկ մարդը բնույթով ագահ է, չէ՞: Է՛հ, երկինքն էլ որոշեց խաղ անել ու դաս տալ մարդուն: Ի՜նչ խաղ, կարկուտն իսկական պատիժ է արտատիրոջ համար: Ա՜յ քեզ եսասե՜ր մարդ:
Տարին չորային էր: Մի անգամ երկինքը ողորմաց ծարավ արտերին, ամպեց ու անձրև կաթկթաց: Մի մարդ վազեց դուրս ու կանչեց.
– Ի՛մ արտի վրա, ի՛մ արտի վրա:
Ամպը գոռգոռաց, ու անձրևի փոխարեն կարկուտ շրխկաց: Նույն մարդը ճչաց.
– Բոլորի՜ արտերի վրա, բոլորի՜ արտերի վրա:
Աբել Մովսեսյան 